شیخ عبدالله نجفی بختیاری معروف به شیخ پیاده در اصل نامش سیف الله ویسی بود که در سال ۱۲۸۷ شمسی در روستای شش بهره از توابع شهرستان لردگان چهارمحال بختیاری به دنیا آمد. پدرش خان و رئیس طایفه شیخ ویسی (جلیل) شاخه چهارلنگ ایل بختیاری بود. بعد از مرگ پدر ریاست طایفه به ایشان رسید اما وی به تعلقات مادی ودنیوی هیچ گونه دلبستگی نداشت و از کودکی آثار معنوی در اونمایان بود، . ابتدا شیخ عبداله با دختر عموی خود که خواستگاران فراوانی داشت، ازدواج کرد اما در عنفوان جوانی اموال خود را وقف حضرت سیدالشهدا نموده و راهی عتبات عالیات گردید پس از جلب رضایت همسرش و مصلحت اندیشی، وی را طلاق داد و دیگر هیچگاه ازدواج نکرد. و صاحب فرزندی نیز نبود در عتبات با طی به مراحل سلوک وتزکیه وتهذیب نفس به جایی رسیدکه به قول خودایشان به مرحله حق الیقین رسیده بود مرحوم شیخ عبدالله به دلیل اینکه هر سال مسیر عتبات عالیات درکشورعراق را تا مشهدمقدس پیاده طی می کرد،به (شیخ عبدالله پیاده) معروف شده بود. سنش از ۱۷ سالگی نگذشته بود که پدرش درگذشت و ریاست طایفه به وی رسید که مقارن با حکومت رضاشاه بود که سیاستش سرکوب و قلع و قم خوانین و خلع سلاح و یکجانشینی عشایر بود. برای رسیدن به این هدف با وضع قوانین و مقررات دشواری عرصه را بر عشایر بسیار تنگ کرد. در این گیرودار آسیف الله تصمیم گرفت به نجف اشرف عزیمت کند. ابتدا برای عرض ارادت به امام رضا (ع) رهسپار مشهد شد. در این سفر سختی های بسیاری کشید. در بین راه اموالش را وقف حضرت ابوالفضل(ع) کرد. شیخ عبدالله در کربلا و نجف کارگری می‌کرد و مزدش را در مسیر آشنایی با مسائل و معارف دینی هزینه می‌کرد تا آنکه در سایه ریاضت و عبادت به مقامات معنوی دست یافت و صاحب کرامات شد و بسیاری از علما از شخصیت وی تجلیل کردند. شیخ عبدالله بیش از ۵۰ مرتبه با پای پیاده به زیارت ائمه معصومین(ع) مشرف شد، از نجف و کربلا پیاده به قم و مشهد می رفت و در راه امامزادگان را هم زیارت می کرد، به همین دلیل به شیخ پیاده شهرت پیدا کرد.
آیت الله شیخ مرتضی حائری، اسماعیل دولابی، شیخ محمد فکور یزدی و حسین مظلومی از دوستان و معاشران شیخ عبدالله پیاده بودند که همه آنها در زهد و تقوی و عرفان جایگاه والایی داشتند. شیخ عبدالله بختیاری در اواخر عمر خود به بیماری اوره مبتلا شد و پس از یک هفته بستری در بیمارستان آیت‌الله گلپایگانی قم در شب بیستم ماه مبارک رمضان سال ۱۴۰۲ قمری مصادف با ۱۱ تیرماه ۶۲ شمسی که سنش از هشتاد سالگی گذشته بود، دارفانی را وداع و در قبرستان بقیع در راه قم به جمکران به خاک سپرده شد.
و علما و عرفای دیگر از جمله عالمان عصر حاضر که نیاز به تحقیق بیشتر است. البته در گستره دیگر اقوام لرتبار در کشور علما و عرفای بزرگ دیگری وجود دارد که در جای خود باید تشریح گردد در اینجا فقط به علما و عرفای بختیاری اشاره گردید. برگرفته از منابع مختلف با ویرایش جدید.
